Na nét iets te laat te ontwaken uit mijn slaap, maakte ik mij klaar om naar Chiang Rai te gaan. Mijn bus zou 7.45 vertrekken, maar ik kwam er achter dat ik niet wist vanaf welk busstation. Ik vroeg het aan de receptie, waarna bleek dathet busstation niet bepaald op loopafstand lag. Zij regelde een taxi voor mij, waardoor ik toch nog ruim op tijd was voor de bus. De reis zelf was uiterst oncomfortabel. Niet dat de stoelen verkeerd waren en we werden zelfs voorzien van een gratis flesje water en een klein cakeje, maar ikprobeerde wat te slapen en kon geen enkele positie vinden warin dit redelijk lukte. Nadat ik stijf en verkrampt aankwam en alle Thai die me een ritje wilden aansmeren afsloeg, vond ik een plekjeom te eten en een scooter te huren. Zijn advies was om eerst naar de Witte Tempel te rijden en dan afhankelijk van de tijd richting noorden te rijdenom daar de Blauwe tempel, Chinese tempel en Baan Dam museum (Black house) te bezoeken. Ookdeze trip verliep weer niet zonder slagof stoot. Toen ik onderweg naar de Witte Tempel op maps.me keek, bleek ik er al flink voorbij te zijn gereden. Toen ik he, dan toch eindelijk gevonden had, bleek het wel een prachtig plaatje. Een volledig wittetempel die lijkt te glinsteren door het spiegelmozaïek waarmee hij versierd is. Om bij de ingang te komen loop je langs een poel van handen die omhoog grijpende houdingen aannemen. Rondom de tempel waren diverse bomen versierd met hoofden van o.a. Superman, Spiderman en orks uit Lord of the Rings. Ik kon er echter niet volop van genieten, omdat ik nu toch wel weer flink last had van de warmte. Ik liep er dus relatief snel doorheen, waarna ik op zoek ging naar de verfrissing van een ijsje. Ik stapte weer op mijn scooter en belandde per ongeluk aan bij de Blue tempel (ik was eigenlijk op zoek naar het Baan Dam museum..). Een prachtig beschilderde en versierde tempel in blauwe en gouden tinten. Toen ik weer buiten kwam, begon het met regenen. Eerst een klein beetje, waardoor ik vol goede moed richting het Baan Dam museum reed. Halverwege kwam echter de regen met liters naar beneden, waardoor mijn zicht zo verslechterde ondanks dat ik langzaam reed, dat ik uiteindelijk besloot te stoppen omdat het ronduit gevaarlijk werd. Ik zag een overdekte markt langs de kant van de weg, waar ik als een verzopen kat rondliep terwijl ik werd aangestaard door Thaise vrouwtjes van achter hun kraampje. Ik vroeg me af of zij in gedachten weer een domme toerist uitlachten die zo stom was geweest om zijn regencape te vergeten.. Toen het eindelijk weer droog was, vroeg ik aan diverse mensen de weg, omdat ik het museum niet kon vinden op maps.me en verder alleen een doorweekt kaartje had waarop de scooterverhuurder wat op had gekrabbeld. Niemand leek mij echter antwoord te kunnen geven, dus besloot ik weer gebruim te maken van de multifunctionaliteit van 7/11, waar 4 mensen achter de kassa (ja, alles is zo efficiënt geregeld in Azië..), het opzochten op google maps en me probeerden met handen en voeten duidelijk te maken hoe ik moest rijden. Ik volgde hun instructies op en wist het dan eindelijk te vinden, een uur voor sluitingstijd. De entree was zo goedkoop dat ik besloot dat het nog steeds de moeite waard was om een kijkje te nemen. Het heette ook wel Black House, omdat het van donker/zwart hout was gemaakt. Na het gebouw bij de ingang, wat het grootste was, bleek het terrein daarachter ook nog vol te staan met kleinere gebouwen. Allemaal in dezelfde, ietwat lugubere stijl; donker, puntig en voorzien van de nodige botten en schedels en dierenhuiden. Bij de ingang zat een kinderorkestje te spelen op allemaal bijzondere, waarschijnlijk Thaise, muziekinstrumenten. Ze zagen eruit alsof ze hier dag in dag uit, de hele dag speelden en er totaal geen zin meer in hadden, waardoor ik het een meelijwekkend beeld vond. Om 17.00 verliet ik het bijzondere tafereel en reed ik terug om de scooter op tijd in te leveren, een hapje te eten bij een foodpleintje voorzien van live muziek en mijn bus terug te nemen. Weer kwam ik verkrampt aan, en ook verkleumd, want ik hou van airco, maar als ze hem op 17 graden zetten terwijl het de rest van de tijd gaden is, voelt dat toch wat koud aan. 's Avonds boekte ik mijn vlucht naar Krabi voor de volgende dag. Ik besloot op de gok om daar ter plekke een hostel te zoeken. Verolgens dronk ik nog een drankje buiten naast het hostel met 3 Deense jongens, terwijl we praatten over de verschillen en overeenkomsten tussen onze landen, stereotypen, onze moedertaal, Amerikaanse politiek en eindigden met het meezingen van Engelse, Deense en Nederlandse liedjes terwijl een van hen gitaar speelde. Na wat te weinig nachtrust pakte ik de volgende dag mijn spullen. Ik liet wat kleren achter en een paar megagoedkope sneakers van de Primark achter bij de receptie, waar een doos stond ter inzameling van kleding voor de arme hill tribe bewoners. Bij het uitchecken vroeg de Thaise of ik wel zeker wist dat ik dit wilde achterlaten. Ze haalde de kleding verlangend uit de doos, waarna ik zei dat zij het ook best mocht hebben. Zij nam een broek, terwijl ik vermoed dat ze een t-shirt en de schoenen aan het meisje gaf dat de kamers poetste. Leuk, toch weer wat mensen blij gemaakt! De rest van de dag was ik bezig met reizen. Eerst van Chiang Mai naar Bangkok en daarna van Bangkok naar Krabi. Beiden met het vliegtuig. De reis was niet enorm comfortabel en tijdens het overstappen was er alwéér iets met mijn bagage! Ik had een veiligheidsdingetje meegenomen, waar je een pinnetje uit kan trekken en er een alarm afgaat, mocht ik 'in trouble' zijn. Deze was echter in mijn backpack afgegaan, waardoor mijn bagage maar niet kwam en er uiteindelijk een paar paniekerige Thai naar me toekwamen met mijn tas, waarna ik het apparaatjes weer uitschakelde. Ik had twee uur om over te stappen en was al in paniek dat het weer mis zou gaan, maar uiteindelijk kon ik nog rustig aan doen. Ik wist dat Nika en Peter, die ik eerder in Bangkok ontmoette, rond dezelfde tijd in Krabi zouden aankomen. Ze zaten in hetzelfde busje dat ons van het vliegveld naar Krabi Town zou brengen. Na in te checken in een hostel dat werd aangeraden door mijn Lonely Planet en me daar te installeren, zou ik 's avonds een drankje met hen doen. We spraken af in een barretje waar mensen spelletjes speelden en 4 dronken Aziaten voluit dansten aan een tafel. Wij speelden jenga. Op elk blokje stond een opdracht geschreven die degene die het blokje eruit trok, moest uitvoeren. Ik heb hiervoor een walvis en kikker geïmiteerd, Nika heeft met de Aziaten meegedanst, Peter heeft drankjes voor ons moeten halen en we hebben allemaal verschillende keren een X aantal slokken moeten drinken van onze rum-cola of bier. Het was een supergezellige avond!!